Έχεις νιώσει ποτέ ότι κούραστηκες να ξεγελάς τους πάντες κάθε φορά που σε ρωτούν "πώς είσαι;" και απαντάς "καλά"; Βαρέθηκες να προσποιείσαι; Νιώθεις να κρέμεσαι από μια κλωστή που είναι έτοιμη να σπάσει κάθε φορά που το αφεντικό σου σε κριτικάρει στη δουλειά, ή που ο σύντροφός σου γυρίζει αργά σπίτι από τη δουλειά, αφήνοντας σε να τα βγάλεις πέρα μόνος/η σου με τις δουλειές του σπιτιού;
Ξαφνικά δεν μπορείς να το κρατήσεις άλλο μέσα σου και ξέσπας σε κλάματα, ξέσπας σε φωνές. Ξέρεις ότι η αντίδραση σου ήταν υπερβολική. Και γνωρίζεις και από πού πηγάζει.
Το ξέρω ότι το γνωρίζεις. Γιατί ήμουν και εγώ εκεί που βρίσκεσαι εσύ τώρα.
Άγχος υψηλής λειτουργικότητας, ονομάζεται. Ταμπέλες, βαρύγδουποι και περιοριστικοί επιστημονικοί ορισμοί. Υπεκφυγές και κρυφτοκυνηγητό από τον καθορισμό της πραγματικής πηγής του άγχους, των κρίσεων πανικού, της κατάθλιψης. Και όλα αυτά γιατί ήθελα να κρύψω ή να κρυφτώ από την πραγματική Κέλλυ. Επειδή δεν ήθελα να επιστρέψω εκεί που ένιωσα για πρώτη φορά τον πόνο. Ποτέ.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι προσπαθούσα. Έπαιρνα τα χάπια μου, πήγαινα στην ψυχοθεραπεύτρια μου. Είπαν ότι αυτά ήταν όλα όσα μπορούσα να κάνω. Έτσι υπέθεσα ότι θα το συνηθίσω. "Θα βάλω λίγο ασβέστη στις ρωγμές και θα τις καλύψω", έλεγα στον εαυτό μου. Δεν θα το αφήσω να με καθορίζει.
Μόνο που...είχα αρχίσει ήδη να καθορίζομαι από αυτό, δεν είχα; Με το να κρύβομαι, δεν ήμουν εγώ. Θέλεις να είσαι εσύ. Σου λείπεις. Δεν είχες ποτέ την ευκαιρία να σε γνωρίσεις αρκετά καλά. Εγώ βρίσκω τον εαυτό μου σταδιακά. Και μπορώ να σε βοηθήσω και εσένα να βρεις τον εαυτό σου.